Mój mąż i ja spędziliśmy razem 35 lat. Mam teraz 55 lat, on ma 57. W tym czasie wychowaliśmy troje dzieci: wspaniałego syna i dwie piękne córki. Z zewnątrz nasze małżeństwo wydawało się przykładem idealnej rodziny, wszyscy myśleli, że wszystko jest w porządku. Ale w rzeczywistości sytuacja była zupełnie inna, i przez długi czas nie chciałam tego dostrzegać.
Mój mąż prawie nigdy nie pracował. Czasami dorabiał jako mechanik u swojego przyjaciela, ale to było rzadkością. Resztę czasu spędzał przed telewizorem, narzekając na życie. Kłócił się z wszystkimi, zazdrościł sąsiadom, którzy mieli nowy samochód, i ciągle krytykował mnie i dom za bałagan. Te ciągłe uwagi stały się dla mnie nie do zniesienia, ale z czasem przyzwyczaiłam się do nich i nawet przestałam traktować je poważnie. Nie zauważyłam, jak ta sytuacja niszczyła mnie od środka.
Kiedy mój mąż odszedł do innej kobiety, był to dla mnie szok. Była o wiele młodsza ode mnie, nie miała więcej niż 40 lat. To raniło mnie najbardziej, bo nie mogłam zrozumieć, jak to się mogło zdarzyć. Ale, niespodziewanie dla siebie, podjęłam decyzję, która stała się punktem zwrotnym w moim życiu.
Pomimo wszystkich cierpień, wkrótce zrozumiałam, że odejście męża stało się dla mnie prawdziwym uwolnieniem. Tak, ból był ogromny, ale z każdym dniem zaczynałam dostrzegać, że teraz mam szansę na nowe życie. Nie zostałam po prostu sama — stałam się wolna. Wolna od ciągłej krytyki, od narzekań, od wszystkiego, co mnie przygnębiało. Zrozumiałam, że dobrze mi być samą, i szczerze mówiąc, nawet nie chcę szukać nowych relacji. Bo teraz wiem, że najważniejsze to dbać o siebie.
Całe swoje życie poświęcałam mężowi, dzieciom, domu i wszystkim wokół, zapominając o sobie. Uważałam, że moje obowiązki jako żony i matki są ważniejsze niż moje własne pragnienia i potrzeby. Ale teraz zrozumiałam, że w relacjach ważna jest równowaga. Należy dbać nie tylko o partnera, ale także o siebie.
Przez te wszystkie lata mąż przyzwyczaił się, że zawsze byłam obok niego i się o niego troszczyłam. Traktował to jako coś oczywistego i, gdy ja potrzebowałam wsparcia, jego uwaga na moje uczucia znikała. Natomiast jego krytyka pozostała niezmieniona. Nie dostrzegał, że ja także jestem człowiekiem, ze swoimi emocjami i potrzebami.
Po rozwodzie moje córki stały się moją podporą. Były przy mnie, wspierały mnie i przypominały, że życie się nie kończy, że ono trwa mimo trudności. Teraz mam więcej czasu dla siebie, mogę robić to, co chcę, i cieszyć się życiem. Zrozumiałam, że szczęście nie zależy od obecności kogoś obok, i teraz jestem szczęśliwa sama ze sobą.
Podjęłam decyzję, że nigdy nie wybaczę mojego męża i nie pozwolę mu wrócić do mojego życia. Zasługuję na to, by być szczęśliwą i już nie będę poświęcać siebie dla innych.