**Pamiętnik. Obietnica serca: Kiedy obcy staje się ojcem**
Wujek weź moją siostrę, proszę. Ona jest bardzo głodny
Ten głos, ledwo słyszalny wśród miejskiego zgiełku, kazał mi się zatrzymać. Szedłem szybko, prawie biegł, pogrążony w myślach o transakcji, która rozwiąże mój los. Dzisiaj wszystko powinno było zakończyć się miliony, kontrakty, zaufanie inwestorów. Po śmierci żony Natalii praca pozostawała jedynym, co powstrzymywało mnie na powierzchni.
Ale ten głos
Odwróciłem się.
Przede mną stał chłopak lat siedmiu. Boję, w потрепанной ubraniu, z oczami pełnymi łez. W ręku trzymał paczkę maleńką dziewczynkę, завернутую w выцветшее koc. Kochanie cicho хныкала, a brat przyciskałem go do piersi, jakby od tego zależało wszystko.
Gdzie jest twoja mama? zapytałem, kucki przed nim.
Powiedziała, że zaraz wróci, ale minęły już dwa dni, szepnął chłopiec. Czekałem tutaj
Nazywał się Antoni, dziewczynkę Lisa. Więcej z nimi nie było nikogo. Żadnej wiadomości, ani adresu, tylko niekończące się oczekiwanie i głód. Zaproponowałem zadzwonić na policję i zgłosić się do usług społecznych, kupić jedzenie. Ale słowo “policja” chłopiec skulił.
Proszę nie odsyłać nas Lisę zabiorą
W tym momencie coś we mnie pękło.
Poszliśmy do najbliższego jadalni. Antoni jadł pośpiesznie, jakby się obawiał, że jedzenie u niego zabrać. Nakarmiłem Lisa mlekiem, zakupionym od razu. Po raz pierwszy od dawna poczułem się potrzebny. Nie jako biznesmen. Jak człowiek.
Odwołaj wszystkie spotkania, krótko rzucił ja w telefon generalnego.
Policja przyjechała szybko. Wszystko szło według protokołu: pytania, papieru. Ale kiedy Artem mocno ścisnął moją rękę i szepnął: “nas nie oddasz?”, odpowiedziałem bez wahania:
Nie oddam. Obiecuję.
Tymczasową opiekę zwrócił na szybko. Pomogła znajoma pracownik socjalny Elena Sokołowa. Mówiłem sobie: “Tylko dopóki nie znajdą ich matka”.
Przywiozłem dzieci do swojego przestronnego mieszkania. Artem milczał, trzymając mocno Lisę. W ich oczach był strach nie przede mną, a przed życiem. Mieszkanie, przede wypełniona ciszą, teraz wydawała się jeszcze bardziej pusty. Ale w niej pojawiły się dźwięki oddechu, ruchu, płacz i cichy głos Artema, напевающий siostrze kołysankę.
Nie zadawał się z pieluszkami, zapomniał o harmonogram karmienia, nie umiał poprawnie trzymać Lisa. Ale Dominik pomagał. Był poważny jak na swój wiek, robił wszystko po cichu, bez skarg. Tylko kiedyś powiedział:
Ja po prostu nie chcę, żeby się bała.
Pewnej nocy Lisa płakać. Dominik wziął ją na ręce i śpiewa cichutko. Dziewczyna uspokoiła się. Złapałem gardło.
Tak dobrze o nią dbasz, powiedziałem.
Musiałem nauczyć się, odpowiedział bez zarzutu, po prostu stwierdzając fakt.
A potem zadzwoniła do mnie Elena.
Znaleźli ich matka. Ona żyje, ale w rehabilitacji. Ciężkie uzależnienie od narkotyków. Jeśli przejdzie leczenie może przywrócić prawa. Jeśli nie ma dzieci zabierze państwa. Lub można.
Milczałem.
Możesz złożyć opiekę. Lub adoptować. Decyzja należy do ciebie.
W ten wieczór Dominik malował w rogu. Nie grałem, nie oglądałem kreskówki tylko malował. Nagle on zapytał cicho:
Znów nas zabiorą?
Usiadłem przed nim na kolana.
Nie wiem, ale zrobię wszystko, aby były bezpieczne.
A jeśli mimo wszystko zabiorą? w jego głosie była kruchość, bezradność.
Przytuliła go.
Nie pozwolę na to. Obiecuję. Nigdy.
Następnego dnia zadzwoniłem do Eleny:
Chcę zorganizować opiekę. Na zawsze.
Rozpoczęły się kontrole, wywiady, wizyty. Ale teraz miałem celem ochrony tych dzieci. Kupiłem dom na wsi z ogrodem, ciszą, bezpieczne miejsce. Artem zaczął się rozmrażać. Biegał po trawie, czytał na głos, malował, peck bułeczki. Znowu nauczyłem się śmiać.
Pewnej nocy, nakrywając Artema kocem, usłyszałem:
Dobranoc, papa
Dobranoc, synu, powiedziałem, z bryłą w gardle.
Wiosną adopcji zwrócił się oficjalnie. Na papierze stała podpis. Ale w moim sercu wszystko było jasne na długo przed.
Pierwsze słowo Lisy “tato” stało się najdroższym dźwiękiem w moim życiu.
Nigdy nie planował być ojcem. Ale teraz nie wyobrażałem sobie życia bez nich. I gdyby ktoś zapytał, kiedy zaczęło się moje nowe życie, ja bym odpowiedział bez wahania:
W momencie, gdy padło: “Wujku, proszę”.