Mąż wziął swoją żonę i dziecko w podróż, zostawiając żonę w domu, bo była chora w szpitalu, a dziecko nie było pieniędzy, aby zapłacić za szkołę. Teściowa przyjechała z rodzinnego miasta, aby stać się świadkiem ciężka sceny synowej. Zrobił coś niesamowitego…
Pewnego dnia, gorący dzień w Quezon City Maria chuda, бледнолицая 35 – letnia kobieta nagle zemdlała w domu.
Lekarz powiedział, że ona анемична i jest bardzo słaba, i że trzeba ją położyć do obserwacji.
Jej mąż, Robert, był obojętny. Zimno bąknęła zdanie:
“Zajmij się tym, że jestem zajęty pracą.”
Ale” praca”, o której mówił Roberto, polegała na przygotowaniu do podróży do Europy ze swoją narzeczoną – młoda kobieta o imieniu Lara, którzy pracowali w tej samej firmie, mądra i atrakcyjna, z dzieckiem w domu około trzech lat.
Mało tego, Roberto hojnie spędził ponad 400 000 pesos na “wesołą wycieczkę do trójki”: on, Lara i jej dziecko.
Tymczasem w szpitalu Maria cicho leżała na łóżku z kroplomierzem.
Jej ciało było słabe, oczy ciemne, i jej mała córka – Bea, osiem lat – siedział skulony w korytarzu, i nikt nie wziął jej na ręce, a nikt nie dbał o nią.
Nauczyciel zadzwonił, aby przekonać Marię zapłacić za studia, ale w portfelu zostało jej mniej niż 500 pesos.
Musiała zwrócić się o pomoc do sąsiada, aby odebrać córkę i pożyczyć pieniądze, aby tymczasowo na opłacenie czesnego.
Ona dobrze wiedziała, że do powrotu Roberto ma więcej nie będzie pieniędzy.
W tym dniu w Батангасе Lola Тересита – matka Roberto-nadal dzwonić do syna, ale on nie odpowiedział.
Zawołał synową, ale nikt nie odpowiedział.
Czując, że coś jest nie tak, on usiadł na autobus do Manili.
I scena przed oczami zmusiła ją obrócić głowę.
Maria leżała sama na szpitalnym łóżku, bardzo chuda, wciąż z kroplomierzem na ręku.
A wnuczka Bea siedziała na podłodze, trzymając w ręku gotowy do połowy rano pakiet z mlekiem, powoli popijając go.
Тересита stracił dar mowy.
“O mój boże, Maria… co się z tobą stało?”
Maria uśmiechnęła się, ze łzami w oczach:
“To nic, mamo. Jestem po prostu zmęczona. Może jutro wrócę do domu.”
Spojrzał na pusty pokój, a potem na korytarz-żadnych śladów jego córki.
“Gdzie Roberto? Dlaczego go tu nie ma? Jak on mógł zostawić cię w takim stanie?”
Maria skłonił głowę i powiedziała cicho::
“Powiedział, że jest bardzo zajęty w pracy, mama.”
Ale ta mała, niewinna Bea podniosła spojrzenie:
“To nieprawda, babcia. Tata w Europie z ciocią Laurą i małym Bi. On powiedział, że my z mamą po prostu muszą czekać w domu.”
To oczywiste stwierdzenie było jak nóż w serce kobiety.
Ciężko usiadła na krześle, drżące ręce, przycisnął do łóżka.
W nocy, karmienie wnuczkę, babcia Тересита w milczeniu zadzwoniła do domu:
– Jutro wyślesz trzy worki ryżu, kilka kur i tytuł ziemi w Manili, dobrze? Zajmę się z pewnymi rzeczami tutaj.”
Następnego ranka babcia poszła do banku, zabrała wszystkie 1,3 milion pesos oszczędności-pieniądze, które ona odłożyła na starość.
Następnie udał się do szpitala, płacił wszystkie szpitalne koszty Marii i coroczne szkolenie Bea.
Maria rozpłakała się i opadła na kolana przed teściową:
“Mamo, dlaczego to zrobiłaś? Te pieniądze nie były dla ciebie!”
Wzięła go za rękę i stanowczo powiedziała:
“Jestem stara, hijjah. Nie potrzebuję więcej pieniędzy. Ale ty i twój syn-Pan-krew tej rodziny. Mój syn popełnił przestępstwo, ale wiem, kto go naprawdę kochał.”
Następnie dodał, z oczami pełnymi determinacji:
“Kiedy Roberto wróci, pokażę mu, co oznacza, że wstyd.”
Przez trzy tygodnie Roberto wrócił do domu.
Wszedł do domu, śmiejąc się i wyciągając walizkę, nie spodziewając się, że czeka go matka, z dwoma sąsiadami i pracownikiem działu obok niego.
Położyła stos dokumentów na biurku, spokojnym głosem:
“To nazwa domu. Usunąłem twoje imię. Maria jest właścicielką. Oddałem jej swoje pieniądze w banku. A ty-wynoś się z tego domu. U mnie już nie ma takiego dziecka jak ty.”
Maria milczała, mocno trzymając ją za rękę.
Pani Тересита spojrzała na matkę i córkę oczami, затуманенными łzami, ale pełnymi dumy:
“Córka, żyj dobrze. Niebo dbają o tych, którzy potrafią kochać. W końcu, prawdziwe i dobre serce pozostaje.”
Poza werandy dzień słońce waliło po blaszanym dachu, a wiatr delikatnie poruszał kratkę Бугенвиля.
Po raz pierwszy od wielu lat Maria poczuła ulgę-
bo, przynajmniej u niej wciąż była teściowa, która uważała, że jej prawdziwą krewną w tym burzliwym życiu.
Roberto zbladł, mrucząc pod nosem:
“Mamo, proszę … proszę … dlaczego tak do mnie czujesz?”
Spojrzała mu prosto w oczy, głos drżał, ale stanowczo:
“Bo pozwoliłeś swojej żonie i dziecku umrzeć z głodu, co innych szczęśliwymi. Jeśli zostało ci trochę wstyd, odejdź.”