Վաղուց տրոլեյբուս չէի նստել, վերջերս ուղղեցի սխալս․․․ ընթացքում մի տարեց կին բարձրացավ և․․․

ROZRYWKA

Վաղուց տրոլեյբուս չէի նստել, վերջերս ուղղեցի սխալս․․․ ընթացքում մի տարեց կին բարձրացավ և․․․

Մի քանի օր առաջ ցերեկը գործեր ունեի։ Վերջացրեցի, հասա կանգառ, ու հենց այդ պահին տրոլեյբուս եկավ, առանց մտածելու նստեցի, առավել ևս ցուրտ էր և երթուղային սպասելու ցանկություն չունեի։

Կիսաքնած վիճակում հենվել էի պատուհանին և մտքերով էի տարվել, երբ կանգառներից մեկում մի տատիկ բարձրացավ և նստեց իմ կողքի նստարանին։

Տիպիկ տատիկ էր․ բարի, ժպտերես, գլխաշորով, կնճռոտած դեմքով, բայց խորիմաստ աչքերով։ Անկախ ինձանից նայում էի նրան, մտածում, թե ինչ երկար ուղի է անցել․․․ Եվ այդ պահին նրա տոպրակից զանգ լսվեց։ Տատիկը քրքրեց և 1 րոպե անց կարողացավ հանել հեռախոսը։ Ամենահին մոդելն էր, երևի թոռներն էին տվել իրենց օգտագործածը, միշտ այդպես է լինում, չէ՞։ Բայց ամենահետաքրքիրն այն էր, որ էկրանին գրված էր․ «Իմ սեր»։

Տատիկը պատասխանեց․

Հա, հա․․․ մտա բժիշկի մոտ։ Ամեն ինչ լավ է։ Կապրեմ, մի անհանգստացիր։ Բացի ապրելուց՝ ուրիշ պլաններ չունեմ․․․Մի անհանգստացիր, գալիս եմ տուն, ճանապարհին եմ․․․ Չէ, պետք չէ դիմավորել, երկու քայլ է, ինքս կգամ։ Պառկիր, հանգստացիր, շուտով կհասնեմ։ Պետք չէ, մի եփիր, ինքս կգամ, կանեմ։ Ասում եմ, հանգիստ պառկիր․․․

Ավարտելով խոսակցությունը՝ տատիկը ակնոցը դրեց տուփի մեջ, իսկ հեռախոսը՝ տոպրակի և գրեթե աննկատ ժպտաց։

Իսկ իմ գլխում մնացին հազարավոր մտքեր․ ինչ հիանալի է, որ լինելով այդ տարիքում՝ ամուսինները կարող են միմյանց մասին հոգ տանել, այդքան ջերմ վերաբերվել իրար։ Տատիկն անհանգստանում էր պապիկի համար, պապիկն էլ՝ սիրելի կնոջ․․․ Այդքան տարի միասին ապրելուց հետո, հնարավոր է պահպանել սերը․․․ Ես համոզվեցի այդ օրը, որ գոյություն ունի իրական սեր։

Rate article