Նախանձը մեղք է։ Իսկ համեմատելն ու ուրիշի ճակատագիրը հարցնելը կատարյալ հիմարություն է։ Ճակատագրի հետ գալիս է նախասահմանությունը…
Մենք ամբողջությամբ չգիտենք ուրիշի ճակատագիրը…
Երբեք մի հարցրու ուրիշի ճակատագիրը։ Նախանձը մեղք է։ Իսկ համեմատելն ու ուրիշի ճակատագիրը հարցնելը կատարյալ հիմարություն է։ Ճակատագրի հետ մեկտեղ գալիս է կանխորոշումը:
Բայց մի կին չգիտեր այդ մասին։ Նախանձը սարսափելի մեղք է։ Նա չէր նախանձում: Նա պարզապես ցանկանում էր նույն ճակատագիրը, ինչ Ամիրան ուներ: Երազում էր դրա մասին։
Ֆաթիման ծնվել է կոպիտ և դաժան մարդկանց աղքատ ընտանիքում: Հետո հայրը մահացավ ու աղքատությունը դուռը թակեց։ Ծեծ, վատ սնունդ, փոքր երեխաներին պետք էր խնամել… Իսկ Ամիրան ծնողների կողմից սիրված էր, փոշու հատիկներն էին փչում նրա վրայից, տունը լիքը թաս էր:
Իսկ հետո Ֆաթիմայի համար դժվար դարձավ ապրելը։ Ամուսինն էլ է աղքատ, աշխատող մարդ, հասարակ։ Իսկ Ամիրան սիրելով ամուսնացավ մեծահարուստ երիտասարդի հետ։ Ֆաթիմայի երեխաները հաճախ էին հիվանդանում, իսկ Ամիրայի երեխաները ուժեղ էին: Ամիրան շքեղ էր հագնված։ Եվ նրա ադամանդե ականջօղերն էին փայլում, և թռչուններն էին այդպես երգում ծաղկած այգում:
Եվ մի գեղեցիկ տուն կառուցեցին Ամիրան ու նրա ամուսինը։ Բոլոր հարազատներն օգնում էին նրանց։ Ամիրան վարում էր գեղեցիկ մեքենա, գեղեցիկ էր ու սիրված …
Մի անգամ Ֆաթիման քայլում էր արահետով՝ ծանր դույլերով ջուր տանելով: Մոտակայքում երեխան էր պտտվում՝ բռնած նրա փեշից: Քայլում և լաց էր լինում: Իսկ Ֆաթիման մտքում մտածում էր, թե ինչպես երկարացնել երեխաների սննդի և հագուստի փողը:
Որքա՜ն լավ կլիներ Ամիրայի պես ճակատագիր ունենալ:
Եվ Ֆաթիման ջերմեռանդորեն աղոթեց, դիմելով Ամենակարողին. «Ուղարկիր ինձ նույն ճակատագիրը, ինչ Ամիրայինը: Մանկությունն ու երիտասարդությունը վերադարձնել հնարավոր չէ, բայց գոնե հիմա ուղարկիր ինձ նույն ճակատագիրը», — այսպես մտավոր բացականչեց նա և նույնիսկ լաց եղավ իր երեխայի նման:
Եվ հենց այդ պահին ճանապարհին հանդիպեց մի հարևանի: Շատ տխուր էր։ Հարևանն ասաց. «Այնպիսի վիշտ է։ Գիտե՞ս, մեր Ամիրայի գլխում անբուժելի ուռուցք է հայտնաբերվել։ Ոչինչ հնարավոր չէ անել։ Իսկապես, Ամիրան չար ճակատագիր ունի»:
Ֆաթիման սարսռեց։ Նա գցեց դույլերը, վերցրեց երեխային իր գրկում և սեղմեց իրեն։ Կանգնած նայում է արևին, կանաչ ծառերին, ծանոթ փողոցին։ Եվ նա աղոթում է Ամենակարողին, որ իրեն չտա նույն ճակատագիրը, ինչ Ամիրային: Սեփականը կա: Պետք է դա ապրել ու բարելավել։ Եվ շնորհակալություն հայտնել ունեցածի համար:
Յուրաքանչյուր ոք ունի իր ճակատագիրը և իր նախասահմանումը: Եվ մենք չգիտենք ուրիշի ճակատագիրն ամբողջությամբ։ Պետք է տանել սեփական դույլերը: Եվ քայլել քո տուն տանող ճանապարհով…
ՉՄՈՌԱՆԱՔ ԿԻՍՎԵԼ ԸՆԿԵՐՆԵՐԻ ՀԵՏ
