Նավաբեկությունից հետո ողջ է մնում ընդամենը մի տղամարդ, ում ալիքները շպրտում են անմարդաբնակ կղզի։ Նա սկսում է անդադար աղոթել, որ Աստված փրկի իրեն։ Նա ամեն օր ուշադիր նայում է հորիզոնի կողմը՝ հույս փայփայելով, որ նավ կանցնի ու իրեն կնկատեն։
Վերջնական հուսահատվելուց հետո՝ նա որոշում է իր համար խրճիթ պատրաստել։ Օգտագործում է տախտակները, որոնք մնացել էին նավաբեկությունից հետո։ Սակայն մի օր, երբ տղամարդը վերադառնում է սննդի փնտրտուքներից հետո, տեսնում է, որ իր խրճիթն այրվում է․ սև ծուխը դեպի երկինք էր բարձրանում։
Ու ամենասարսափելին այն էր, որ խրճիթի հետ միասին այրվել էին նաև նրա մյուս իրերը։ Տղամարդը մնացել էր լիովին ձեռնունայն։ Նա այլևս չկարողացավ զսպել դառը արցունքներն ու բարկությունը․
—Աստված ջան, ինչպե՞ս կարող էիր ինձ հետ նման կերպ վարվել․․․ -ողբում էր նա։
Սակայն առավոտյան նրան արթնացնում է նավի սուլոցը։ Այն մոտենում է կղզուն, որ ներսում գտնվողները փրկեն տղամարդուն։ Վերջինս զարմացած հարցնում է․
—Ինչպե՞ս իմացաք, որ այստեղ եմ։
—Մենք հեռվից տեսանք, որ ծխային ազդանշան ես տվել։
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Առաջին ինֆո կայքը